Een na laatste werkdag

Vanmorgen weer de wekker gezet, want het is onze een na laatste dag op de maternity ward.

Het was een rustige ochtend vandaag op de afdeling. Er liepen, zoals elke keer afgelopen week, weer mega veel medische studenten rond. Ik weet niet of we het al een keer benoemd hadden, maar het zijn dus medische geneeskunde studenten uit Tanzania, geen buitenlandse studenten die hun stage hier doen. Ze werden voor de verandering een keer aan het werk gezet om controles te doen op de kraamafdeling en een andere vrijwilligster begon met de controles op de zwangeren afdeling. 

Wij hebben ons heel de dag bezig gehouden met de begeleiding van een barende (patiënte met weeën). Toen we aan de verpleegkundige vroegen hoeveel cm ontsluiting ze al had, vertelde ze ons dat deze patiënte niet beoordeeld wilde worden dus dat ze het niet wist. Na een poosje bij haar gezeten te hebben, mochten we haar toch beoordelen en bleek ze 5cm ontsluiting te hebben. Ze ging bevallen van haar eerste kindje, dus we dachten niet dat ze nog bij ons zou gaan bevallen, maar we hadden niks anders te doen, dus konden lekker bij haar blijven. 

Verder waren er geen andere vrouwen met weeën of nieuwe opnames, dus buiten het luisteren naar de baby en deze mw af en toe goede moed in spreken, konden we niet veel doen. We hebben wel af en toe een praatje gemaakt met de verpleegkundige en zagen vandaag ook een aantal keer hoe de verpleegkundige in gesprek ging met onze patiënte. Ze zag het niet meer zitten, was moe en wilde NU bevallen. De verpleegkundige legde haar in het Swahili uit dat het voor een eerste kindje lang duurt en 1cm/uur vordert. Dit hadden we eigenlijk nog niet eerder gehoord, dat ze een patiënte op die manier “coachen”.

We merken wel dat het er echt aan ligt welke verpleegkundige er is, hoe het allemaal in zijn werk gaat. De verpleegkundige van vandaag was heel strikt met elk half uur naar de baby luisteren, bijhouden van administratie over het verloop, controles doen en hier en daar wat coaching. Dit hebben we andere verpleegkundigen nog weinig tot niet horen of zien doen. Gek dat daar niet één beleid in is en dat dit ons op onze een na laatste dag pas wordt verteld. Voornamelijk het bijhouden van de administratie was nieuw. Je zou misschien denken dat dit achter de schermen gebeurd, dat het ons nog niet is opgevallen, maar we bekijken de dossiers die we in handen krijgen altijd wel en die zijn toch vaak grotendeels onbeschreven wat betreft het verloop van de bevalling. Wel weer wat nieuws geleerd over de zorg hier. 

Dus geen bevalling, maar wel een prima dagje. De ochtend was zo voorbij. We hebben hier en daar nog wat foto’s gemaakt van de afdeling en met twee verpleegkundigen waar we de laatste tijd veel mee gewerkt hebben. Ondanks onze kleine haat-liefde verhouding wegens de cultuur verschillen, vonden we het toch wel leuk voor later. 

Op de terugweg nog even op de pikipiki langs de mini supermarkt voor wat lekkere dingen. Roos is vanavond helaas vetrokken naar Nederland en we hadden nog een gezellige borrel georganiseerd als afscheid. Pringles , samosa's (lokaal snackje) en een wijntje. Het was erg gezellig! Helaas volgde er dus wel weer een afscheid. We zijn nu nog met 6 mensen en morgen vertrekken er weer twee op Safari. Van de originele groep waar we mee gestart zijn, zijn we nog maar met zijn drieën. 

Vanavond weer gezellig een filmavondje gehouden en nu snel gaan slapen, want we moeten morgen eerder op staan om Evelyne en haar man (die vandaag is aangekomen) uit te zwaaien voor de Safari. Dan zijn we ineens nog maar met vier. Gelukkig hoeven we dan maandag pas weer afscheid te nemen en mogen we eerst Lisanne nog verwelkomen. 

Liefs Robin en Janine