Een hele natte dag

Vandaag hebben we het ziekenhuis overgeslagen en zijn we weer een dagje mee geweest naar het Cradle of Love weeshuis. 

Toen we vanmorgen wakker werden was het hard aan het regenen, tijdens het ontbijt regende het nog steeds, maar toen we weg gingen leek het even gestopt. Voor de zekerheid toch maar onze regenjas meegenomen. We waren nog geen twee stappen de poort uit of het begon weer te spetteren. Spetters kunnen hier twee kanten op gaan: een mini regenbui of een harde regenbui. Het bleef bij een mini regenbui, maar toch maar even de regenjassen aangetrokken terwijl we stonden te wachten op de dala dala. Hebben we ze toch niet voor niks gekocht. 

Lichtelijk nat geregend kwamen we aan bij het weeshuis. We wilden eigenlijk bij de baby’s gaan helpen, maar het bleek ineens dat daar maar drie vrijwilligers tegelijk mochten komen. Er waren al twee vrijwilligers en wij waren met zijn vijven, dus dat ging hem niet worden. We waren even bang dat we weer naar huis gestuurd zouden worden, maar het bleek dat ze bij de oudste kindjes ook wel wat hulp konden gebruiken. Daar gingen we dus met zijn vieren naar toe. 

Toen we daar aankwamen zaten alle kindjes in pyjama, zonder luier op het potje. Wat een grappig gezicht. We hebben eerst geholpen met tandenpoetsen. Best een uitdaging, want de kinderen verstaan ons niet en ga ze dan maar eens uitleggen dat ze hun mond open moeten doen en niet op de tandenborstel moeten bijten. Uiteindelijk zaten we dus allemaal als een soort debielen heel hard AAAAAA te roepen en voor te doen, maar het is wel gelukt!! 

Daarna mochten we helpen met de kinderen omkleden en een luier aandoen. Dat is wel even anders dan een pasgeboren baby aankleden die niet tegenwerkt. Deze kinderen waren een stuk groter, sterker en beweeglijker. Oppassen dat ze niet van het aankleedkussen rollen. Daarnaast kregen ze een soort zelf gefabriceerde wasbare luier aan. Hoe we die moesten gebruiken, moesten ze even uitleggen. 

Eenmaal aangekleed en ingesmeerd met olie, lekker naar buiten om te spelen. We hebben zelfs nog een heel stuk gelopen met de kinderen en een van de kindjes kon ineens zelfstandig stappen. Zo leuk om te zien hoe trots de nanny’s waren, die hebben echt passie voor hun werk met de kinderen. 

Na het spelen kregen ze een bekertje water en hun lunch (vraag me niet wat het was). Daar mochten we ook nog bij helpen en daarna lekker naar bed. Was ook wel nodig, want de kinderen waren moe en geprikkeld. De een na de ander begon de huilen. De meeste kinderen vielen ook gelijk in slaap zodra ze het matrasje aanraakten.

We sloten de ochtend af met een heerlijke lunch bij het tentje schuin tegenover het weeshuis. Wat kan je toch genieten van een lekker broodje met ander beleg, als je zolang hetzelfde te eten krijgt.

Na de lunch weer met de dala dala terug naar huis en toen we terugliepen naar het huis begon het ineens de gieten. Helaas moesten we nog een klein stukje lopen en waren we nu wel echt nat geregend. Het heeft nog vrij lang geregend en het was bijna 15u toen we thuis kwamen. We waren eerst van plan om nog naar het ziekenhuis te gaan, maar we hadden geen zin om voor zo’n korte tijd te gaan en dan ook nog eens zeiknat te regenen. We hebben dus gezellig spelletjes gedaan en ons thuis vermaakt.

Vanavond namen we afscheid van Milou. Die wordt vannacht opgehaald om naar Zanzibar te gaan en vliegt vanuit daar naar huis. De volgende die we pas weer in Nederland zien. Wel gek, want Milou is er al vanaf onze eerste dag en heeft ons de eerste paar dagen wegwijs gemaakt hier in Tanzania.

Morgen alweer de laatste dag in het ziekenhuis van deze week. Dan is de 5e “werkweek” alweer voorbij en hebben we nog maar 1 week te gaan. De tijd gaat nu echt snel. Ondertussen is Lisanne ook al voorbereidingen aan het treffen. We kunnen niet wachten tot ze hier is. 

Liefs Robin en Janine