Een drukke zaterdag

Vandaag hadden we een volle planning. We hebben uiteraard een poging gedaan tot uitslapen, we lagen gisteravond na ons kampvuur pas laat in bed. 

Toen we uit bed kwamen was er weer een nieuw meisje gearriveerd, een vriendin van een van de vrijwilligsters hier. Ze zou eigenlijk gisteravond al aankomen, maar door een geannuleerde vlucht moest ze met een omweg komen. Na een kennismaking hebben we lekker ontbeten en was het wachten op ons vervoer. We hadden op de planning staan om te gaan paardrijden. We hadden om 11u afgesproken, maar Tanzanianen be like konden we pas om 11.45 weg, omdat de auto nog in gebruik was door iemand (die overigens wel wist dat we om 11u weg zouden gaan). Uiteindelijk moesten we naar een plek dichterbij, omdat we het anders qua tijd met de middagplanning niet zouden redden. 

De paarden stonden gestald op een super mooi vakantie resort. We waren met zijn vieren en moesten even wachten tot ze opgetuigd waren. In eerste instantie stonden er maar drie paarden klaar en werd er gezegd dat 1 iemand een uur moest wachten. Niet zo gezellig natuurlijk. Gelukkig zeiden ze zelf al: ” wait five minutes, we are getting another horse”. We konden dus gelukkig toch met zijn vieren. Een super mooie rit door bossen en langs 2 dorpjes. We hebben zelfs aapjes gezien onderweg. Voor Janine was het even spannend, want die had nog nooit paardgereden, maar we werden goed begeleid en niet alleen gelaten, dat was wel fijn. 

Terug in het huis snel omgekleed, want oef het was wel warm met een lange broek en lange sokken (tip van een huisgenoot tegen de vlooien). 

Eind van de middag gingen we naar een weeshuis iets verderop de bergen in (een ander weeshuis dan waar we al geweest waren). Allan wilde ons meenemen om daar met de kindjes te gaan voetballen. We hadden ons wel voorgesteld dat het anders zou zijn dan Cradle, omdat dit geen gecertificeerd weeshuis is. Wat we zagen was hartverscheurend. 1 lang betonnen gebouw met een paar hokjes waar de kinderen met 10 in een kamertje op stapelbedden slapen. 2 gemeenschappelijke ruimtes waar ze kunnen zitten, eten en les krijgen. De keuken was bijna geen keuken te noemen en een badkamer hebben ze helemaal niet. Een heel contrast met het andere weeshuis. Niks gezelligs aan. Bizar dat de kinderen daar (soms al jaren) wonen. 

De kinderen in dit weeshuis kunnen vanaf een jaar of drie daar terecht en blijven daar tot ze volwassen zijn en voor zichzelf kunnen zorgen. Dan moeten ze het zelf gaan doen. De kinderen kunnen niet geadopteerd worden vanuit deze plek. De meeste kindjes waren rond een jaar of 10. De leidster van de groep heeft het weeshuis opgezet (zo’n 10 jaar geleden) en woont daar zelf ook. Voor de meeste kinderen is zij een moeder figuur, want deze kinderen hebben niemand anders meer. 

We hebben de kinderen volgens ons wel een leuke middag bezorgd. We hebben op een zeer groot en stoffig “voetbalveld” lekker gevoetbald. Het stof en zand zat nadien echt O-VE-RAL. Daarna hebben we nog lekker gedanst. Wat hebben die kinderen goede dansmoves zeg, zit volgens mij in het Afrikaanse bloed. 

Daarna kregen we een rondleiding. We vroegen wat we konden betekenen en ze zei gelijk renovatie. Ze zei dat de ruimtes nodig een schilderbeurt nodig hebben. Toen we zeiden dat wij dat zouden gaan regelen begonnen haar ogen te glimmen. We spraken af om dinsdag terug te komen met de hele groep en dan een dag de handen uit de mouwen te steken en de boel op te fleuren met een leuk kleurtje. We regelen zelf de verf en de spullen en gebruiken hier een deel van het geld voor wat onze lieve vriendin Lisanne al opgehaald heeft. Zij komt half februari naar hier en is een inzamelingsactie gestart. 

We konden het op de terugweg niet helemaal droog houden na wat we gezien hadden en zijn heel blij dat we op deze manier wat kunnen bijdragen!  

Vanavond werd er weer een barbecue georganiseerd, dus we hebben weer lekker gegeten. Nu lekker ons bedje in, want we zijn best moe van deze drukke dag. 

Liefs Robin en Janine