Daar zijn we dan!

1 nacht en 1 dag in Tanzania en al een heleboel meegemaakt. 
 

Na een lange vlucht kwamen we gister avond aan op het vliegveld. Heel even wifi om het thuisfront op de hoogte te brengen van de veilige landing en door met het regelen van het visum. Heel even in de rij gestaan, maar de rij van mensen met visum was nog bijna langer en het was uiteindelijk zo geregeld. 
 

We werden opgewacht door Kevin, met een bordje Robin 2x erop. Hij was even in de war, omdat hij een man en een vrouw had verwacht (tsja westerse namen kunnen tegenwoordig ook vaak voor beide). Met een soort Jeep werden we naar het vrijwilligers huis gebracht, waar onze tassen in een kamer werden gezet met de opmerking; this is your room. Uh en toen… spullen uitgepakt en even kletsen met de vrijwilligers die hier al zitten. Sommige al langere tijd, andere nog maar kort en er komen er ook nog een paar. 

Geen wifi in het huis, dus geen contact met het thuisfront. Even snel op de hotspot van iemand anders zeggen dat we veilig zijn aangekomen en dan wachten tot we een simkaart met internet kunnen kopen. 

We slapen met zijn tweeën in een stapelbed op een vierpersoonskamer, mogelijk krijgen we nog nieuwe kamergenoten. De eerste nacht was warm en wennen aan alle geluiden, maar al met al toch redelijk geslapen. 

Vandaag maakten we kennis met de verschillende vervoersmiddelen hier. Een dala dala (soort busje) is het makkelijkst en meest goedkoop, hoewel je wel als sardientjes half op elkaar zit. Vol? Neehoor kan nog prima iemand bij. 

De simkaart is gelukt, maar voornamelijk internet voor whatsapp, bellen en foto’s sturen zullen moeten wachten tot we wel wifi hebben. Ook bezochten we een supermarkt, waar ze van alle gemakken voorzien zijn, dus hoezo primitief leven hier. We waren op erger voorbereid… 

Zo een heel verhaal, we zitten nu lekker bij te komen van deze ervaringen (nu al). Morgen onze eerste dag in het ziekenhuis, we houden jullie op de hoogte. 

Liefs Robin en Janine